 |
29 มีนาคม 2505 วันนี้อาจจะไม่มีความหมายสำหรับคนส่วนใหญ่มากนัก แต่คงมีความมากสำหรับ "ไข่" เพื่อนร่วมตอนนักเรียนเตรียมทหารชั้น 1 ตอน 6 รุ่น 21 ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับผมมาในหลายเหตุการณ์ของชีวิต เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขาเอง ไข่เป็นชื่อที่เพื่อน ๆ ในตอนตั้งฉายาให้กับเขา คงอาจจะเป็นเพราะว่าเขาชอบกินไข่เป็นอาหารโปรด หรือไม่ก็คงเพราะผิวเขาขาวดั่งไข่ปอก ไข่เป็นคนที่รักเพื่อนและสนิทกับหลาย ๆ คนในตอนเรียน โดยเฉพาะกับผมที่เป็นหัวหน้าตอนที่ต้องร่วมรับผิดแทบทุกครั้งที่ไข่ทำผิด(เวรจริง ๆ) ไข่มักส่งสายตาขอโทษให้ผมเสมอ เวลาที่หัวหน้าหมวดสั่งกอดคอกับไข่งอเข่าครึ่งนั่งครั้งแล้วครั้งเล่าในยามที่ไข่ทำอะไรเฟอะฟะและหัวหน้าหมวดสั่งให้ผมรับผิดชอบร่วมกันกับไข่ ในชีวิตจริงแม้ว่าไข่จะเป็นลูกนายทหารผู้ใหญ่แต่ก็ชอบทำตัวสบาย ๆ คบกับผมได้แม้ว่าผมจะเป็นลูกชาวบ้าน ไข่ชอบที่จะมาเที่ยวที่บ้านผมที่ท่ายางยามปิดเทอมเพื่อมาดูบรรยากาศบ้านนอกและลงอาบน้ำในแม่น้ำเพชรบุรีหลังบ้านเกิดของผมที่ไข่ไม่ค่อยได้สัมผัสมาก่อน
ไข่เลือกเป็นนักเรียนนายร้อยทหารบกเช่นเดียวกับผม ในปีแรก ๆ ไข่อยู่คนละกองร้อยกับผมแต่ไข่ก็ยังคบหากับผมในช่วงระหว่างเรียนหนังสือและการฝึกภาคสนามยามใกล้ปิดการศึกษา ไข่มักจะมาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับผมเสมอยามว่าง แล้วเราก็มาสนิทสนมกับแบบปาท่องโก๋กันอีกครั้งในเทอมปลายปีการศึกษาชั้น 5 ปลายปีใกล้จบผมกับไข่มักไม่ไปไหนย้ายมาอาศัยนอนที่ห้องหัวกองร้อย พัน 3 เพื่อรอวันประดับยศเนื่องจากเราทั้งคู่ไม่มีแฟนให้ไปหาและไม่ค่อยชอบกลับบ้าน แต่ละวันกว่าเราจะตื่นกันก็บ่าย ๆ มาต้มน้ำกาไฟฟ้าใส่มาม่ากินกันตายเพราะไม่มีสิทธิ์ไปกินที่โรงเลี้ยงแล้ว พอตกค่ำก็มีเพื่อนสนิทอีกสองคนมาเพิ่มคือต้อกับอ้วน เราใช้เงินที่อดออมกันมาในการชวนกันออกไปท่องราตรี ไม่ว่าจะเป็นตลาดนานา เดอะพาเลซ สวีท รวมทั้งอ้วนมักชอบนำไปตรวจกิจการของโรงแรมรอบโรงเรียนและสอบถามสารทุกข์สุขดิบของน้อง ๆ ที่โรงแรมด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตอนตีสองตีสามโดยที่ในกระเป๋าแต่ละคนแทบจะไม่มีสตังค์เหลือแล้วก่อนกลับเข้ามานอน บางโอกาสก็ไปชวนอาจารย์ที่สนิทกันมาร่วมร่ำสุราที่ท่านไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อนเช่น แม่โขง หงส์ทอง ด้วยกันจนฟ้าใกล้สางก่อนกลับมานอน
หลังจากประดับยศและเรียนหลักสูตรปฐมนิเทศที่ค่ายธนะรัชต์จบแล้ว เราสี่คนก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทางตามความฝันและความเชื่อของตนเอง ผมสมัครเป็นผู้หมวดปืนเล็กที่บางเขนเพราะมีคนบอกว่าอยากโตต้องอยู่เมืองใหญ่ ไข่ไปเป็นผู้หมวดปืนเล็กที่ยะลาเพราะอยากจับโจรใต้ตามบิดา ต้อไปอยู่เชียงใหม่เพราะชอบบรรยากาศและคนเหนือ ส่วนอ้วนสมัครทำงานที่หน่วยแถวถนนสุโขทัยเพราะอยากทำงานในสิ่งที่ตนศรัทธา สามปีผ่านไปไข่ย้ายกลับมาเป็นนายทหารคนสนิทของผู้บัญชาการโรงเรียนนายร้อยที่นครนายก แต่มีบ้านพักอยู่ที่บางเขน ผมเองก็กลับจากการไปเรียนหลักสูตรชั้นนายร้อยทหารราบจากสหรัฐมาทำหน้าที่นายทหารฝ่ายส่งกำลังบำรุงที่บางเขนอีกรอบ จึงทำไข่กลับมาเจอกับผมอีกครั้งเวลาติดตามผู้บัญชาการมา ในแต่ละวันหลังจากหมดงานหรือวันหยุดไข่มักมาอาศัยนอนที่บ้านพักเรือนไม้เก่าแก่ของผมที่เปรียบเสมือนบ้านพักชายโสดและที่พักพิงของเพื่อน ๆ ที่มาจากต่างจังหวัด กลางวันวันหยุดไข่จะชวนผมนั่งรถท่องเที่ยวจังหวัดใกล้ ๆ แล้วร้องเพลงกันลั่นรถพร้อมกับคนสนิทของไข่ นัยว่าเพื่อให้ทุกคนได้เห็นความเป็นสุภาพบุรุษของไข่ กลางคืนถ้าไม่มีภาระก็มักจะออกไปหาบรรยากาศสนุก ๆ ยามราตรีกันแบบเดียวกับตอนเป็นนักเรียนนายร้อย โดยผมมักจะโทรตามต้อให้ลงเวลาพักจากงานสนามลงมาจากเชียงใหม่เพื่อสมทบกันด้วยเสมอ
เมื่อไข่ทำหน้าที่ครบกำหนดสองปี ไข่ก็ตัดสินใจกลับไปทำในสิ่งที่ตนเองชอบคือ การกลับไปกำหราบผู้ก่อการร้ายที่ยะลาด้วยการเป็นทหารพราน ผมเองช่วงนั้นต้องระเห็จไปเป็นอาจารย์ที่ค่ายธนะรัชต์ ปราณบุรี ตามที่สัญญาไว้กับโรงเรียนทหารราบ วันเวลามันก็เดินของมันไปและแล้วในบ่ายวันที่ 29 มีนาคม 2534 วันที่ไข่อายุครบ 29 ปีเต็ม ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากคนสนิทมากที่สุดของไข่ว่า "พี่ไข่ เสียแล้ว" คำพูดสั้น ๆ แต่เปรียบเสมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหน้าผากของผม ตัวผมเย็นชาพูดไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก นอกจากคิดอยู่ในใจว่านี่ไม่ใช่ความจริง มันเป็นเพียงฝันร้ายของผมที่ผมมันฝันบ่อย ๆ เท่านั้น ผมพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น แต่ผมไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้เพราะนี่คือความจริง ผมเสียเพื่อนที่ดีที่สุดของผมคนหนึ่งไปแล้วจริง ๆ
ไข่ เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ที่ลูกน้องขับระหว่างเดินทางไปร่วมประชุมกับหน่วยเหนือซึ่งต้องเดินทางออกจากฐานตั้งแต่เช้ามืด ผู้อยู่ในเหตุการณ์เล่าว่ารถที่ไข่นั่งหน้าคู่กับคนขับไปเฉี่ยวชนรถจักรยานยนต์แล้วไถลไปชนราวสะพาน ไข่ที่นั่งหลับอยู่หน้าอกกระแทกคอนโซลรถอย่างแรง แต่ไข่ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันตนเอง ไข่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ออกมาช่วยผู้ที่ได้รับบาดเจ็บร่วมเหตุการณ์และถามว่ามีใครเป็นอะไรมากไหม ซึ่งเป็นนิสัยของไข่ที่มักจะคิดถึงคนอื่นก่อนตนเองเสมอ แต่ไข่ยังไม่สามารถทำอะไรได้มาก ก็หมดสติเนื่องจากเลือดตกในจากการที่ปอดฉีกขาดอันเกิดการกระแทกอย่างแรงช่วงรถชนราวสะพาน ซึ่งตอนนั้นรถที่นั่งไปนั้นยังไม่มีเข็มขัดนิรภัย และกว่าที่จะมีใครมาช่วยทัน ไข่ก็สิ้นลมไปแล้ว
หลังจากทราบข่าวผมลางานมาจากค่ายธนะรัชต์แล้วเดินทางมารับศพของไข่ที่เดินทางมาจากยะลาถึงวัดพระศรีมหาธาตุในตอนบ่าย ผมจับร่างของไข่ที่ไร้วิญญาณและอธิฐานให้ไข่ไปดี ผมส่งข่าวให้ต้อทราบ ต้อลางานมาจากเชียงใหม่ เราสองคนร่วมงานศพของไข่ตั้งแต่แรกจนวันสุดท้าย ต้อแต่งชุดขาวอ่านคำสดุดีความเสียสละของไข่ที่มีต่อประเทศชาติให้แก่ทุกคนได้ทราบ ไม่น่าเชื่อเลยที่ไข่ผู้ที่ไม่เคยเห็นแก่ตัว มีความตั้งใจทำงานเพื่อประเทศชาติและประชาชนโดยไม่ได้คิดถึงตนเอง จะต้องมาจากไปด้วยวัยเพียง 29 ปี ซึ่งมิใช่วัยอันควรและด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ซึ่งมิใช่การตายด้วยฝีมือข้าศึกตามที่เราเคยตั้งใจไว้หากว่าเราจะต้องตาย แต่ถึงอย่างใดความจริงก็คือ ไข่ได้จากผมและคนที่รักไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ
จะเป็นด้วยผมคิดไปเองหรือสัญญาที่เราให้กันไว้ในฐานะเพื่อนที่ผ่านมาหรือไม่ ที่ว่าวันหนึ่งในอนาคตเมื่อเราใกล้เกษียณกัน เราสี่คน ไข่ ต้อ อ้วน และผม จะมารวมกลุ่มกันอีกครั้งเพื่อทำสิ่งที่เราเคยร่วมกันแต่ยังไม่สำเร็จตอนก่อนที่เราจะจบจากโรงเรียนนายร้อย บัดนี้ สัญญาที่เราสี่คนตั้งใจไว้คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว นับตั้งแต่วันที่ไข่ตาย ไข่มักเข้ามาในฝันของอยู่เป็นระยะ ๆ ซึ่งความคิดของผมในฝันนั้น ไข่ยังไม่ได้จากผมไปไหน ไข่ยังคงเป็นเพื่อนผมที่ไปไหนไปด้วยกัน ร่ำสุราด้วยกัน ร้องเพลงดังลั่นในรถคันเล็ก ๆ ด้วยกัน ผมพยายามถามไข่ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ไข่ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่มีรอยยิ้มให้ผมเช่นเดียวกับรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคย แล้วผมก็ตื่นจากฝันมาลืมตาอยู่ในความมืดเพื่อบอกกับตนเองว่าไข่จากไปแล้วจริง ๆ
แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีจนผมมีครอบครัวแล้ว ความฝันของผมก็ยังคงมีไข่เข้ามาเสมอ จน 8 ปีเต็มผ่านไป วันที่ 29 มีนาคม 2542 เป็นวันที่ภรรยาของผมคลอดน้องฟ้าลูกสาวคนที่สองที่หน้าตาของเธอกลมดังไข่ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาไข่ก็ไม่เคยมาเข้าฝันผมอีกเลย ไข่คงไปดีตามที่ไข่ต้องการแล้ว ผมไม่ทราบว่าไข่จะยังคงคิดถึงผมหรือไม่ แต่ผมยังระลึกถึงไข่เสมอเมื่อถึงวันที่ 29 มีนาคมของทุกปี และผมจะตั้งจิตในวันนี้ว่าขอให้ไข่โชคดี และหากไข่ยังคงรับรู้ได้ ก็ขอให้ทราบว่า ไม่ว่าสถานะเราจะต่างกันเพียงใด ความเป็นเพื่อนของเราจะยังคงอยู่เช่นเดิมตลอดไป Happy Birthday มีความสุขมาก ๆ นะไข่เพื่อนรัก
--------------------------------
พ.อ. เบญจพล รังษีภาณุรัตน์
